Pooriya Pedram – Varoone Shod (Acoustic Version)

دو تا دیوونه با هم که می‌مونه حسشون
می‌دونه خودش که دوسش دارم خیلی خوب
برگردی بازم من می‌گیرمت تو بغل
می دونم که نمی‌ری تو از اینجا جایی پس من

می‌گیرم دستاتو محکم نمی‌خوام دوری باشه خب
من زمینم تو بهار، خشکیامو چاره کن
دستمو بگیر محکم غمارو مچاله کن
تب کردم آره چون که خیلی شدم دچارِ تو

ولی الان موندم با یه آسمونِ ابری
زمینِ خشکم توی اوجِ بی صبری
آره دیگه آرزوهام بلند و بی سقف نیس
الان فقط آرزو دارم که تو برگردی

نشد اینجا بمونی راس بگم نتونستی
شکستیم اما بازم واسه من همون حسی
که اولین بار توی آغوشم داغ شدی
میونِ شب های تنهام یه چراغ شدی

من خوبم! چیزی نیست! چیزی نبوده از اولشم
فقط نمی‌دونم قفلم چرا، روی این شعر از اولِ شب
که هر خطش میندازه دوباره منو یاد تو
دیدی تاریک کردی دنیای منو چه ساده تو

من غمم از اینه که دنیای ما ویرونه شد
بهار رویای ما خالیِ از جوونه شد
حالا آسمونم دیگه دریغ کرده بارونشو
نمیدونم چی شد دنیا اینجوری وارونه شد